Casita de Barro | Campesino
En…maestra Ina, wat heb je nu in de tuin staan?” Ik zit aan tafel op het verjaardagsfeest van Don Manuel, de vader van de mariachimuzikanten van het dorp. Don Manuel stelt me voor aan zijn vrienden uit Puebla. Hij vertelt hen over de moestuinen in Casita de Barro en hoe ik samen met studenten uit Puebla putten graaf, zelfs in de volle zon.
Ik vind het wel leuk om de bewondering in zijn stem te horen. Ik vertel over de snijbonen en de radijzen en de tomaten en hoe plezant het is om resultaat te zien van het harde werk.
Onlangs kreeg ik bezoek van een campesino, een jonge kerel die 15 hectare land bewerkt in Tecuanipan, waaronder ook fruitbomen. Van ver ziet hij mijn drie vierkante meter boontjes staan: “Je boontjes hebben sulfaat nodig, de chahuizcle plaag, of de plaag van de witte vlieg zit erop.” Hij toont de kleverige substantie op de blaadjes en de zwarte plekken op de boontjes. “Kijk doña Ina, deze boontjes zou je niet meer op de markt kunnen verkopen, ze zijn zelfs niet lang genoeg.” In een mum van tijd plukt hij een bundel boontjes en toont hij me de knepen van het vak: een boontje dat het goed wil doen op de markt moet zeker lang genoeg zijn, geen zaadjes hebben ontwikkeld en zeker geen zwarte spikkels vertonen. Dus geen enkel van mijn bonenplantjes zou voldoen vraag ik hem een beetje moedeloos.
Hij lacht: “Mensen denken dat campesino zijn simpel is. Maar als je van het veld wilt leven moet je zoveel factoren kunnen berekenen dat het een hele kunst is om je groenten de juiste grootte en kleur te geven. Te weinig regen, te veel regen, een te vroege oogst en te late oogst en de prijs verandert.”
Ik zwijg en bedenk dat het nu toch stilaan tijd wordt dat we als consument interesse tonen in de natuurlijke processen van het produceren van voedsel, en respect tonen voor de kennis en het harde werk van de boeren. Drie tot vijf keer per dag komt er eten op tafel, en het fysiek en mentaal functioneren van ons lichaam hangt regelrecht af van het voedsel dat we het geven. Nee, melk komt niet uit dozen en blauwe snoepradijzen bestaan niet in de natuur.
Ik nodig de consument uit om eens een paar wortelen te telen in zijn voortuin, tussen de sierplanten. Geef ze voeding, geef ze water, wees waakzaam dat er geen plaag de planten aantast. Wacht geduldig en oogst. Bekijk de oogst met hetzelfde kritische oog als in de winkel. De kromme kleine wortelen leg je apart. Ik kan je verzekeren dat er niet veel van je wortelen de hoge standaarden van de markt doorstaan, maar een wortel zal nog nooit zo zoet gesmaakt hebben en je zal respectvol op de wortel blijven knabbelen, tot het groene beetje bittere einde.
Met de coöperatieve SanJe waar mijn producten met de merknaam ‘Semilla5’ deel van uitmaken, bouwen we aan de relatie tussen producent (platteland) en consument (stad). We garanderen aan de consument een product dat lokaal is en geproduceerd werd op een natuurlijke manier. We zoeken voor de producent een eerlijke prijs en motivatie om de producten van de streek te herwaarderen en van het overdreven gebruik van chemische meststoffen af te stappen.
Het zijn dit soort thema’s en ervaringen waarrond we met scholen uit Cholula en Puebla werken. Meer en meer komt Casita de Barro in het vizier voor ervaringsgerichte workshops met leerlingen.
Steun de projecten van Casita de Barro. We geloven dat ecologische technieken zoals onder meer biologische landbouw instrumenteel zijn voor armoedebestrijding en sociale rechtvaardigheid.
IBAN: BE52 035 7592740 09
BIC: GEBABEBB
