Sprinkhanenso(e)p
Een handvol potige bruinrode wezens worden mij aangereikt terwijl ik Doña Carmela groet. Deze vriendelijke vrouw is de grootmoeder van een mariachigroep in het dorp. Het is het feest van Santa Cecilia, de patroonheilige van de muzikanten en onder haar kleine bevolking telt Tecuanipan heel wat muzikanten. Terwijl ik naar een tafel vooraan geleid word, waar zodra een mariachiband zal optreden, probeer ik niet te hard in mijn hand te knijpen zodat er geen scherpe punt van een poot mijn vel doorklieft. Ik ken deze beesten goed genoeg, het zijn sprinkhanen die lustig mijn kruidentuintje leeg vreten. Dus beschouw ik dit voedzaam voorgerechtje zonder berouw als een biologische plagenbestrijding. ‘s Morgens vroeg, nog voor de zon opkomt, is deze anders snelle zespoot verkleumd door de nachtkoude en zo een makkelijke prooi voor een muskietennet. Als je geen avontuurlijke eter bent, kan je deze oogst van sprinkhanen laten weken in water totdat ze fermenteren in hun eigen sap. De geur van dit aftreksel, dat op zijn best onaangenaam is te noemen, kan je op je planten spuiten en dat zou de soortgenoten op een degelijke afstand moeten houden. Als je wel de gastronomische tour wilt opgaan, kan je deze taaie insecten frituren in lookboter met chili, afwerken met limoen en opdienen bij een koud biertje. Aan jou de keus.
Ondertussen staan er 10 opgeklede muzikanten met hun glimmende instrumenten op het podium. Het zijn jonge gasten die met veel discipline Mexicaanse rancheromuziek vertolken. Bij de ene groep is het meer enthousiasme dan kunst. Maar deze keer sta ik versteld van het talent: trompetten schallen, de snaren van de violen trillen en de zanger zet een melodieus lied in over liefde en leed, typisch voor dit muziekgenre. En zoals je moeilijk de juiste woorden kunt vinden om te omschrijven wat er gebeurt als je een glas fijne wijn drinkt, of een tas koffie van excellente kwaliteit proeft, zo kan ik moeilijk omschrijven wat deze prachtige stem teweegbrengt: de geruststellende bevestiging misschien dat alles deel is van hetzelfde, dat de vorm niet de inhoud bepaalt, dat sprinkhanen eten in een bescheiden dorp aan de andere kant van de oceaan een norm is en stilletjes aan mijn norm wordt.
Ina
Wil je het project van Ina steunen? Surf naar www.solidariteit-mexico.be.
